Totart in memoriam - na smutę olsztyńską

W roku 2004, przebywając w Krakowie na stypendium Willi Decjusza i Instytutu Książki, poznałem Lopeza Mausere alias Wojciecha Stamma. Przyjechał popracować nad swoją "Czarną Matką" - powieścią, która cztery lata później ukazała się w W.A.B. Byłem oczarowany jego językową dezynwolturą, dadaistyczną i surrealistyczną grą skojarzeń, mieszczącą w sobie tyleż samo wyśrubowanej głupoty, co i intelektualnej śruby. Mistrz purnonsensu. Rok później Lopez oprowadzał mnie wraz z kilkoma innymi "zapowiadającymi się" po berlińskich "tachelesach" oraz pokazywał tryumf Klubu Polskich Nieudaczników. Rzecz jasna wcześniej zasłynął w grupie "Zlali mi się do środka", a wcześniej związany był z gdańskim Totartem. 
No, właśnie: na zgagę i smutę amnezyjną, na sromotę i pornoetykę powyborczą Olsztyna wyłącznie Totart. To jedyne możliwe antidotum na demokratyczny głos ludu. Najnowszy Duży Format publikuje obszerny tekst Bożeny Aksamit poświęcony rewolcie artystycznej Sajnóga i spółki. Wynotowuję puenty, bon moty i hasła, by poczuć się lepiej:

"Dajcie nam Barabasza!"

"Ludzie pili, wyjeżdżali, wariowali, ten i ów się powiesił. Zewsząd wiało potrzebą terapii."

"Miasto - masa - masarnia"

"Europo, otrząśnij się, stara ździro, to powiedział Juras babie obszczanej, co leżała w grobie, i tłukąc gnidy pod skundloną pachą, fakt ten zgoła nieinterpretowalny głosiła konserwacją części swoich przemyślnie uznanych za cenne."

"Czymże jest ból istnienia wobec swędzenia..."

"Najpierw sracze - potem dacze"

I na koniec taki smaczek Sajnóga z pisma "Metafizyka społeczna": 

"Kultura wysoka, plebejska, popowa, alternatywna, komputerowa - wszystko to jedna wielosegmentowa glizda - i na szmelc - bo się już tak wzajemnie sparaliżowało, zaparło, że nic, tylko smród pełga i konkretny widok przesłania."

Genialnie aktualne. Totartowcy musieli mieć na myśli Olsztyn Anno Domini 2014.