Gnamy!

Gnamy przez Olsztyn! No, i jeszcze dalej. Pedałujemy za jego granice, gdzie liściasto-zielone wygrywa z polbrukiem. Przemierzamy gęstą, łopoczącą Warmię. Jezioro po lewej, jezioro po prawej. Gnamy i przeganiany muchy, komary, ważki i bąki. Pamiętając o zwykłej przyzwoitości i buddyjskich naukach, staramy się omijać wędrujące w poprzek ślimaki. Bocianie gniazda są kompasem, które klekotem wskazują kierunek. Wioski rozsiadły się niczym kury znoszące na grzędzie czas i geografię. Szczekanie psów w opłotkach dowodzi, że śmigamy aż miło! Po jednej  stronie las, po drugiej plisowana zieloność wody. Ścigamy się do granic zmęczenia, które nie ma końca. Słońce pełga na skroniach i wierzchołkach drzew. Na czołach wiatr tańczy transowe pogo, a przyspieszone oddechy mówią, że każdy pruje, ile ma sił w nogach i płucach. Mówiąc wprost - zapierdalamy aż miło, aż tyłki podskakują nam na kamienistych czkawkach ziemi. Zapierdalamy przez Krainę Nod, przez Atlantydę Północy, unieważniając Historię. I jesteśmy szczęśliwi!
Przodem pędzi Ona - dwa warkoczyki, które zaplotłem nieporadnie dzisiejszego ranka, przy wrzaskach i pretensjach o barbarzyński brak delikatności. Te dwa warkoczyki udowadniają mi, że jest po Różewiczu nadzieja, że wszystko toczy się od nowa i po swojemu, jak nasze rowerowanie, i niektórych wierszy lepiej nie pamiętać, żeby żyć. Niech tak będzie. Dwa warkoczyki spięte na rezolutnej głowie siedmioletniego człowieka, który odkrywa świat dla siebie, a dla mnie czyni go nago oczywistym, wstydliwym i rozpoczynającym się wciąż od nowa i od nowa. Dwa warkoczyki, które widzę na przedzie, które podskakują figlarnie na nierównościach, każą mi pedałować dalej i dalej. Zapierdalam więc, do utraty tchu, byle wciąż widzieć przed sobą dwa dwa podskakujące warkoczyki. Zapierdalam, obiecując sobie: mniej Różewicza, mniej alkoholu, mniej fajek. Więcej rowerowania z dwoma warkoczykami na przedzie.