Trochę rytualnego narcyzmu: intensywność wewnętrzna, pisarska ubiegłego roku powoli zaczyna przybierać realne formy. Formy zewnętrzne, a w ich skończoności - coraz mniej mi dostępne. W czerwcu wydawnictwo ZNAK opublikuje, a dokładniej: planuje opublikować "Plankton" - moją futuro-katolicko-popową powieść. Taki łamaniec, tworzony jako naddatek związany z niepewnością, gdzie się wybrałem, gdzie zawędrowałem! (Czyżbym już sam siebie upychał w kanciaste, skrzypiące szuflady, przycinając język jak źle włożony krawat?) Od czasów "Rebelii", i jeszcze wcześniej - "Czwartego nieba", nie popełniłem tak "epickiego" (jak ma moje, rachityczne!, standardy), utworu. Mniej rozpasania wyobrażonego, więcej dyscypliny narracyjnej, no i opowieść, opowieść, którą musiałem strzec przed nieustannymi zakusami języka, aby ją rozsadzać i podważać, pokazywać szwy konwencji, aby ją przedrzeźniać i narracyjnym pochodom ciągle podstawiać nogę. Oczywiście pisanie o własnej książce, jeszcze przed wydaniem, mieści się w policyjnej formule: wszystko, co powiesz, może być wykorzystane przeciwko tobie. Wspomnę więc jedynie, że rzecz dzieje się w 2092 roku. Świat jest już po dwóch wielkich wojnach religijnych. Brat Artur, kapucyn, wyrusza z Olsztyna, stolicy Polacji, do Krakowa, zburzonego rzekomo przez terrorystów. Wyrusza z misją ratowania ludzi, choć przyjdzie mu robić coś kompletnie odwrotnego.
W czerwcu wwiozę więc drzewo do literackiego lasu. I pewnie jeszcze nieraz odtrąbię ten wjazd.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zapraszam, to jest miejsce na wyrażenie Twojej opinii. (Drobna uwaga: hejting, trolling obrażający język i ludzi nie będzie publikowany.)