Cieszę się, naturalny odruch. Ciekawość efektu walczy z pamięcią pisania - zdystansowaną, migotliwą, na poły fantazmatyczną: od powstania tekstu minęło już siedem lat. Jakbym stał nad jeziorem, widząc na jego przeciwnym, dalekim brzegu jakieś postacie. Wołają do mnie, machają i dziwią się, że ich nie rozpoznaję, że trafił im się drętwy twórca-gamoń. Niejeden z bohaterów nie może uwierzyć, że ten na drugim brzegu (czyli ja!) ich stworzył. Efekt obcości, brechtowski efekt obcości nie obcy jest i autorom. A sceniczny język też rządzi się swoimi prawami w swoich światach. I gdy nie hołduje się narcystycznym skłonnościom, które każą sprawdzać nawet przecinki w ustach aktorów, pozostaje zasiąść grzecznie na widowni w roli widza i wysłuchać, co postaci mają do powiedzenia.
Nie pierwsza to realizacja teatralna moich tekstów, więc potwierdzam obiegową opinię reżyserów: najlepsi autorzy do adaptowania to autorzy martwi. Żywy przylezie, może nawet książkę przyniesie, i będzie sprawdzał, i będzie chrząkał, kręcił nosem, że teatr nie dźwignął genialności literackiego języka. Ba! My, żywi autorzy, zawsze możemy tak powiedzieć.
Poniżej plakat promujący prapremierę - stara dobra szkoła, chciałoby się powiedzieć, anty-filmowa, anty-łopatologiczna, anty-hollywodzka. Jego twórcą jest Sebastian Bauman.
Spektakl bardzo mi się podobał, podobnie, jak spotkanie z Autorem sztuki. Podziwiam wyobraźnię Pisarza oraz Jego umiejętność ujarzmiania języka. Jego książki są wyjątkowe.
OdpowiedzUsuńDzięki, o sobie zmilczę. Cieszy opinia o spektaklu, ponieważ jest to jeden z tych, o których mawia się "dzieło podwyższonego ryzyka".
OdpowiedzUsuńMnie się też przedstawienie b podobało i jeszcze bardziej cieszyłam się ze spotkania, bo inaczej się wtedy odbiera sztukę. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy ;-)
OdpowiedzUsuń