Moje miasto dostało sraczki

Moje miasto dostało sraczki na okoliczność otwarcia Galerii Warmińskiej, o czym donoszę ze wstydliwością prowincjusza. Od wielu tygodni wszyscy żyli tylko tym jednym, co właśnie osiąga swoją kulminację. Media papierowe, wirtualne, radiowe i telewizyjne, notable, organizacje społeczne, polityczne, kombatanckie i szkolne, policja, straż pożarna i straż graniczna, piekarze, spawacze, urzędnicy, fryzjerki, renciści, pierwszy garnitur lekarski i niższy personel medyczny, obywatele i obywatelki, mainstream i wykluczeni, właściciele grubych portfeli i płaskich kart kredytowych. Tutejsze celeby i vipy, nauczycielki, spawacze, cieśle i emerytki. Kto żyw rusza dzisiaj na wstęgi przecięcie, by w promocyjnej cenie złapać bożka konsumpcji za nogi. Galeria Warmińska to strefa zero, to Alfa, Omega, to nasze Macondo. Słyszałem, że nawet z województw ościennych ciągnęły zaciągi klientów, by w noc przed otwarciem u bram galeryjnych koczować.
A Galeria swoim rozmiarem budzi respekt: to skrzyżowanie Metropolitan Opera, piramid Cheopsa i pozagalaktycznego Kloca. Nie zapomnę oniemienia Krzysztofa Vargi, który dobrych parę miesięcy temu, przejeżdżał obok jej wznoszonych w trudzie budowniczym kondygnacji i pięter. 
Całe miasto pomieści się w Galerii. Gdzie Sławek Shuty się podział ze swoim "Batonem", "Zwałem" i "Cukrem w normie". Jego bohaterowie, choć lata mijają, są tu i teraz, ciałem i duchem. Znaczą swój pochód ciężkimi chorągwiami wypchanych reklamówek, pudełek i toreb.